_edited.jpg)
This Time Also In Dutch.
De reis geschreven in November 2022
Zoals ik eerder heb gedeeld, ontdekte ik mijn Joodse wortels omdat G-d met mij sprak over wat Hij in mijn leven ging doen.
Hij vertelde me, direct na mijn plotselinge genezing van kanker, - terwijl ik al op mijn sterfbed lag, - dat ik een Joods kerkhof zou vinden, en daarna zou ik iemand ontmoeten die iets met Joodse begraafplaatsen te maken had.
"En dan zul je zien wat de 'Grote Ik Ben' in je leven gaat doen!"
Om een lang verhaal kort te maken, alles gebeurde precies zoals HIJ had gesproken, om uiteindelijk in een Synagoge terecht te komen, waarvoor we waren uitgenodigd door de man die iets met Joodse begraafplaatsen te maken had.
Het begin van een reis die eindigde met mijn Hebreeuwse naam die sinds oktober 2022 officieel op mijn identiteitskaart staat.
Opnieuw haat
Vandaag de dag laait de haat meer dan ooit weer op.
En ik dacht plotseling aan mijn moeder, die, zoals ik later ontdekte, verschrikkelijke dingen heeft meegemaakt tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Familiegeheimen
Door gedwongen bekeringen en andere diepgaande kwesties is het een goed bewaard familiegeheim geweest dat wij Joods zijn.
- Ik heb bewijs gevonden van gedwongen bekeringen in de stamboom. En onlangs ontdekte ik hoe een van mijn tantes haar naam een beetje anders gebruikte dan deze oorspronkelijk bij de geboorte aan haar was gegeven. Juke was in het echte Judigje, wat afstammeling van Judea betekent. -
Herinneringen die ik heb.
Zo zat er op het raam van de verbindingsdeur tussen de twee woonkamers een schilderij, wat achteraf gezien een vrije uiting was van de Davidster.
En de bloemen die mijn abba altijd meebracht, voor zaterdag, De Shabbes. En mijn Bubbe oma die ook Jiddisch sprak.
Ik herinner me het stamboomonderzoek en hoe er later een brief kwam, die in kleine stukjes in de put achter het huis werd gegooid.
Hoe dan ook, de herinneringen aan die vreselijke oorlog zaten mijn moeder in het bloed.
Ze poetste altijd, omdat we moesten laten zien dat we schoon en netjes waren.
De herinnering aan die dag waarop mijn moeder, met angst in haar ogen en een bleek gezicht, mij oppakte en samen met mij voor de spiegel ging staan, terwijl er een vliegtuig over vloog. Dat witte gezicht, die intens donkere ogen van angst en haar gefluister 'Niet weer, niet weer' zijn en zullen een metgezel in mijn gedachten zijn, zolang ik leef.
Werden wij tijdens de oorlog niet als ratten gezien? Vies, onhygiënisch, "untermenschen".
Waarom al dat schoonmaken? Waarom voelde ze de drang om te bewijzen dat we schoon waren?
Haat vernietigt zoveel.
Nu ik zelf volwassen ben, - rond mijn dertigste heb ik mijn ouders verloren- en nu helemaal geen familie meer heb, komen de herinneringen terug, maar kan ik nu ook met andere, of volwassen ogen, naar de dingen kijken.
Werden wij tijdens de oorlog niet als ratten gezien? Vies, onhygiënisch, "untermenschen".
Waarom al dat schoonmaken? Waarom voelde ze de drang om te bewijzen dat we schoon waren?
En dan die drie beroemde woorden die ze soms uitsprak in bijna ontzagwekkende pijn of woedeaanvallen, die ik hier niet zal schrijven.
Maar het waren intens gemene, harde woorden die tijdens de Tweede Wereldoorlog over haar werden uitgesproken. En wat er verder ook gebeurde, daar sprak ze niet over, ze nam het mee in haar graf.
Dat was het enige wat ze erover tegen mij zei. Ik kan er niet over praten, ik neem het mee mijn graf in, als een diep bewaard geheim.
Jaren later kreeg ik op Facebook een bericht van iemand (ik kende haar niet eens) die mij schreef dat G-d haar had laten zien dat mijn moeder tijdens de Tweede Wereldoorlog iets verschrikkelijks had meegemaakt.
Of, als we naar een oorlogsfilm keken, zei ze rond de herdenking van de Tweede Wereldoorlog altijd tegen me: 'Het waren zulke beesten, in wat ze deden en de ongelooflijke haat die ze hadden.'
Haar ogen spraken boekdelen, ze had gitzwart haar, net als de rest van de broers en zussen, al was zij de enige met staalblauwe ogen.
Maar op zulke momenten waren ze bijna zwart en er zat een sprankje angst in die ik nog nooit eerder in iemands ogen heb gezien.
Opnieuw haat
De haat laait weer op. Soms misbruiken we bijna gedachteloos de Tweede Wereldoorlog op onze feesten, bijvoorbeeld Halloween in Amerika, waar onlangs nazi-uniformen werden gedragen.
Zelfs onder de gekleurde mens, die maar al te goed weet, vooral in Amerika, hoe wreed mensen kunnen zijn tegen de underdog, schieten de antisemitische uitspraken omhoog.
Toch wil ik vlak voor Sjabbat een oproep doen aan iedereen die dit leest.
Gezegend zijn de vredestichters! Je hoeft niet per se met vlaggen, uithangborden en protestbanners rond te lopen om duidelijk te maken dat je tegen antisemitisme bent. Maar je mond openen om de waarheid te delen, dat kan iedereen!
Zijn wij ubermensen? Nee! Maken wij geen fouten? Ja!
Is iedere Jood goed? Natuurlijk niet. Wij zijn net als andere mensen.
Wat ons anders maakt, is dat de G-d van Avraham Yitzchak en Ya'akov ons voor zichzelf heeft geschapen.
Een Heilige Natie, een – apart gezet volk – waarmee Hij ZIJN land deelt en van ons vraagt om er goed voor te zorgen, om ZIJN Naam te eren!
Om ZIJN licht te laten schijnen en uit te stralen naar alle Naties.
Bid voor ons, doe met ons mee in de strijd, om te wijzen op het gevaar van antisemitisme!
Ik heb met eigen ogen gezien wat haat in een menselijk brein kan doen.
Iemand achterlaten die vol enge gedachten zit, gevangen zit in fobieën en gevangen zit in een protocol van nooit uitgedoofde herinneringen.
Ik ga afsluiten met: Gut Shabbes Shabbat SHALOM!
Moge Zijn vrede over ons en in onze huizen zijn. Moge ZIJN liefde ons hart raken om ons weer vrede te geven, zodat we de nieuwe week met een frisse start kunnen beginnen.
THIS LAND IS MINE Leviticus 25:23 “‘Het land mag niet voor altijd verkocht worden, want het land is van mij – jullie zijn slechts buitenlanders en tijdelijke bewoners met mij.
23 HaAretz zal niet permanent worden verkocht: want HaAretz is van Mij, want gij zijt gerim en toshavim met Mij..
GUT SHABBES BELOVEDS, ♦🐝D'Vorah Pnina🐝♦ (דבורה) Meijer